The bad plus

Οι Bad plus παίζουν σε λίγο στο half note, δεν έχω βρει παρέα για να παω, είμαι στην τσίτα…………γρκρκρκρκρρρρρρ

δεν είναι ζωή αυτή (φυσικά)! έχω πιει και πολλούς καφέδες (εννουείτε).

any way…………….enjoy

irene reid

Devotchka

Thank you Pano, I like, I like, I like!

Σήμερα στο δρόμο για Αθήνα είδαμε μια γυναίκα στο δρόμο, μέσα στο αίμα, την είχε χτυπήσει αμάξι. Οι επιβάτες του αμαξιού λίγο πιο πέρα κουνούσαν τα χέρια στο ασθενοφόρο που έφτανε για να έρθει γρηγορότερα. Αλλά η πεσμένη γυναίκα ήταν μόνη. Σαν μια ψόφια γάτα στο δρόμο. Οι άλλοι δεν της έδιναν σημασία, στη βιασύνη τους να έρθει το ασθενοφόρο δεν υπήρχε σύνδεση με το σώμα στο δρόμο. Στο αριστερό πλευρό της γυναίκας είχε σχηματιστεί μια κατακόκκινη λίμνη που ξεχείλιζε σε μικρά ποταμάκια αίμα, η άσπρη γεροντίστικη πλάτη της έβγαινε από το πράσινο μπλουζάκι, τα ξεβαμένα άσπρα και ξανθά μαλλιά της ήταν ανακατωμένα και μισοέκριβαν το συντριμένο πρόσωπο. Η στάση της, ο τρόπος που πέθανε είχαν μια ευγένεια, αν είχε ψυχή μέσα της θα είχε πάει πιο πέρα για να μην εμποδίζει.

Δεν μπορούσα να μην σκεφτώ την μοναξιά του σώματος, που δεν ήταν πια άνθρωπος. Μέσα στη ζωή μας, αυτή που πριν λίγο ήταν ζωντανή τώρα δεν ήταν τίποτα. Οι συγγενείς θα προσπαθήσουν να την ξαναφέρουν στη ζωή (όχι στην δική της αλλά την δική τους), να της καλοπίσουν το κατεστραμμένο πρόσωπο, να ξεχάσουν ότι αυτό το σώμα μπροστά τους φεύγει, ότι τώρα δεν υπάρχει πια η μάνα τους δίπλα, η γυναίκα του, η φίλη τους, θα προσπαθήσουν να φυσήξουν ζωή πάλι μέσα στο χώμα, το κενό θα φανεί, που πριν ήταν κρυμμένο από τους ζωντανούς, και αργά θα αρχίσει να κρύβεται πάλι. Όμως η γυναίκα ήταν μόνη εκείνη τη φοβερή στιγμή, μόνο ο θεός μαζί της, θα σκέφτηκε φεύγω, που πάω, φεύγω, τα παιδιά μου, η μάνα μου (που σίγουρα έχει πεθάνει και αυτή) πεθαίνει η ζωή μου, φεύγει, κι’αυτός καλός ήταν με τον τρόπο του, φεύγω.

Λίγο μετά περνάω, βλέπω τη γάτα μες το αίμα, μόνη, που δεν είναι άνθρωπος πια, οι άλλοι κάνουν νοήματα

Αννα Καριενινα

Ποτέ ίσαμε τώρα, το απαράδεχτο της κατάστασης κείνης στα μάτια του κόσμου, το μίσος της γυναίκας του εναντίον του και γενικά η παντοδυναμία της βάναυσης και μυστηριώδους δύναμης, που, αντίθετα προς την ψυχική του διάθεση, κατεύθυνε τη ζωή του κι απαιτούσε την εκτέλεση της θέλησής της και την αλλαγή της στάσης του απέναντι στη γυναίκα του, δεν πρόβαλε μπροστά του τόσο ολοφάνερα, όσο σήμερα.

Έβλεπε καθαρά ότι όλος ο κόσμος, και η γυναίκα του, κάτι απαιτούσαν απ’ αυτόν, μα τι ακριβώς, δεν μπορούσε να το καταλάβει. Αισθανόταν πως εξαιτίας όλων αυτών, στην ψυχή του μέσα πρόβαλλε το συναίσθημα της κακίας, που τάραζε την ηρεμία του κι όλη την ικανοποίηση για το μέχρι τώρα φέρσιμό του.

Ο ίδιος θεωρούσε πως για την Άννα θα ‘ταν καλύτερα να διακόψει τις σχέσεις της με τον Βρόνσκη, μα, αφού όλοι οι άλλοι το ‘βρισκαν αυτό αδύνατο, ήταν πρόθυμος ακόμα και να επιτρέψει την επανάληψή τους, φτάνει μονάχα να μη ρεζιλεύονταν τα παιδιά, να μην τα στερηθεί και να μην άλλαζε η κατάστασή του.

Όσο κακό κι αν ήταν αυτό, πάλι ήταν καλύτερο από μια οριστική διάλυση, που τη μεν Άννα θα την έφερνε σε μια κατάσταση αδιέξοδη, ντροπιαστική, απ’ αυτόν δε, θα στερούσε όλα κείνα που αγαπούσε.

Όμως, αισθανόταν ανίσχυρο τον εαυτό του. Ήξερε προκαταβολικά ότι όλοι ήταν εναντίον του κι ότι θα τον παρεμπόδιζαν μ ‘όλα τα μέσα στο να κάνει κείνο που του φαινόταν τώρα τόσο φυσικό και καλό και θα τον ανάγκαζαν να κάνει κείνο που ήταν κακό, μα που αυτοί το θεωρούσαν πρέπον.

Histories

It has often been remarked that making sense of one’s life as a story is also, like orientation to the good, not an optional extra; that our lives exist also in this space of questions, which only a coherent narrative can answer. In order to have a sense of who we are, we have to have a notion of how we have become, and of where we are going

Charles Taylor: Sources of the Self

Αυτό που μας απασχολεί, δεν είναι ο αριθμητικά υπολογίσιμος χρόνος, αλλά μάλλον η άρση του μέσα στο μυστικό της αντατάστασης της παράδοσης με την προφητεία, που δίνει στη λέξη “κάποτε” μια διττή σημασία:

Άλλοτε (στο παρελθόν) και κάποτε (στο μέλλον), φορτίζοντάς την με ένα δυνητικό παρόν.

Εκεί έχει τις ρίζες της η ιδέα της μετενσάρκωσης. Οι βασιλιάδες της βαβυλώνας και των δύο Αιγύπτων, εκείνος ο σγουρογένης Κουριγαλζού και ο Ώρος στο παλάτι των Θηβών, που ονομαζόταν “ο Αμμών είναι ευχαριστημένος”, όπως όλοι οι προκάτοχοι και διάδοχοί τους, ήταν ενσαρκώσεις του θεού του ήλιου – δηλαδή ο μύθος μετατράπηκε στο πρόσωπό τους σε μυστήριο, ενώ δεν υπήρχαν περιθώρια διάκρισης ανάμεσα στο είναι και το σημαίνειν.

Οι εποχές στις οποίες μπορούσε κανείς να ερίζει πάνω στο ερώτημα αν ο αγιασμένος άρτος, το πρόσφορο, “είναι” ή απλώς “σημαίνει” το σώμα του θύματος έμελλαν να έλθουν μόνο τρεις χιλιετίες αργότερα.

Αλλά και αυτές οι εντελώς περιττές συζητήσεις δεν κατάφεραν να αλλάξουν διόλου το γεγονός ότι η ουσία του μυστικού είναι και παραμένει το άχρονο παρόν.

Αυτό είναι το νόημα της τελετής, της γιορτής. Κάθε φορά τα Χριστούγεννα γεννιέται στη γη το βρέφος που σώζει τον κόσμο, προορισμένο να υποφέρει, να πεθάνει και να αναληφθεί. Και όταν ο Ιωσήφ {γιός του Ιακώβ σ.σ. Γιάννης}, στα μέσα του καλοκαιριού, στη Συχέμ ή στη Βηθ0-Λαχαμά, παρευρισκόταν στη “γιορτή του θρήνου των γυναικών”, στη “γιορτή των αναμμένων λυχνιών”, στη γιορτή του Θαμμούζ, όπου βίωνε με κάθε λεπτομέρια τον θάνατο με τη δολοφονία του αγνοούμενου γιού”, του νεαρού θεού, του Όσιρι-Αδωνάι, και την ανάστασή του μέσα σε λυγμούς από φλογέρες και κραυγές χαράς, τότε επικρατούσε ακριβώς εκείνη η άρση του χρόνου μέσα στο μυστικό, η οποία μας αφορά, επειδή απομακρύνει κάθε λογική απρέπεια από μια σκέψη που σε κάθε μάστιγα λειψυδρίας αναγνώριζε απλώς τον Κατακλυσμό.

Τόμας Μαν: Ο Ιωσήφ και οι αδελφοί αυτού (μετ. Λ. Αναγνώστου)

Language

We are inducted into language by beign brought to see things as our tutors do.

The nature of our language and the fundamental dependence of our thought on language makes interlocution in one or other of these forms inescapable for us.

Charles Taylor : Sources of the Self

Do I know what I”m saying? Do I really grasp what I’m talking about?

Το βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπινου βίου είναι ο θεμελιακά διαλογικός χαρακτήρας του. Ολοκληρωνόμαστε ως άτομα που διαθέτουν την ικανότητα αυτοκατανόησης και αυτοαναγνώρισης μέσω της πρόσληψης των εκφρασιακά πλούσιων ανθρώπινων γλωσσών. …. υιοθετώ μια ευρεία αντίληψη για τη γλώσσα, η οποία δεν εξαντλείται στο λόγο, αλλά περιλαμβάνει και άλλους τρόπους έκφρασης διά των οποίων αυτοπροσδιοριζόμαστε, όπως τις “γλώσσες” της τέχνης, των νευμάτων, της αγάπης κ.ο.κ. Αλλά αυτούς τους τρόπους έκφρασης τους μαθαίνουμε μέσω των επαφών μας με τους άλλους.

Δεν είμαστε αυτοδίδακτοι σε σχέση με τις γλώσσες που απαιτούνται για τον αυτοπροσδιορισμό μας. Απεναντίας, η μύησή μας σ’ αυτές συντελείται μέσω της αλληλεπίδρασης με ανθρώπους που έχουν σημασία για μάς, αυτούς που ο George Herbert Mead ονόμασε “σημαίνοντα πρόσωπα” (significant others). Η γέννηση του ανθρώπινου νου δεν είναι υπ’ αυτή την έννοια μονολογική, κάτι που επιτυγχάνεται κατά μόνας, αλλά διαλογική.

charles Talor πάλι

Επίσης έχω βάλει καινούρια τραγούδια στο παλιο ποστ τραγούδια (check it)

Jimmy Scott

Thanks to Teo για την ανακάληψη

time for party

ευτυχώς, έχει γίνει dub και ο ήχος είναι καλός! η εικόνα ακολουθεί και είναι groooooooooooobee.

Και επειδή δυσκολεύομαι να το περιγράψω (εκ του μακρόθεν και χωρίς το video, σε μια καφετέρια πχ. – ρε αδερφέ), η φιγούρα που μου αρέσει είναι στο 1.55 sec (μετρώντας αντίστροφα – νομίζω ότι ούτως ή άλλως αντίστροφα μετράει το u tube, ένα πόδι που πατάει Ε-ντε-λώς μέσα στον ρυθμό? yes….. i like

ΧΟΗΦΟΡΟΙ

Από την τραγωδία “Χοηφόροι” του Αισχύλου

Ο χορός των αιχμαλωτισμένων τρωαδιτισσών μιλάει για τον σκοπό της εξόδου του από το παλάτι, που είναι να προσφέρει “χοές” στον τάφο του Αγαμέμνονα σταλμένος από την Κλυταιμνήστρα, για να διώξει τα κακά προμαντέματα που όνειρα της νύχτας της είχαν προκαλέσει

Τοιάνδε χάριν αχάριτον απότροπον κακών, Ιώ γαία μαία, Μωμένα μ’ιάλλει Δύσθεος γυνά. Φοβούμαι Δ’έπος τόδ’εκβαλείν. Τι γαρ λύτρον πεσόντος αίματος πέδοι;     Ιώ πάνοιζυς εστία, Ιώ κατασκαφαί δόμων. Ανήλιοι βροτοστυγείς Δνόφοι καλύπτουσι δόλους Δεσποτών θανάτοισι.     Σέβας δ’άμαχον αδάματον απόλεμον το πριν δι’ώτων φρενός τε δαμίας περαίνον νυν αφίσταται. Φοβεί ται δε τις. Το δ’ ευτυχείν, τοδ’ εν βροτοίς θεός τε και θεού πλέ

Τέτοια χάρη άχαρη ζητώντας, γιανα διώξει τα κακά, αχ, μάνα γή, με στέλνει εδώ η αθεόφοβη γυναίκα. Και φοβάμαι να πω αυτό το λόγο. Γιατί ποιά εξαγορά μπορεί να έχει αίμα που κάτω χύθηκε; Αλίμονο, εστία δύστυχη ολότελα, αλίμονο, ξεθεμέλιωμα σπιτιών! Ανήλια ανθρωπομίσητα σκοτάδια σκεπάζουν τα παλάτια των αφεντών με τους θανάτους. Ο παλιός σεβασμός o ανίκητος, ο αδάμαστος, ο απολέμητος, που τα αυτιά και τη σκέψη του λαού γέμιζε, τώρα έχει χαθεί. Καθένας πια φοβάται. Κι η ευτυχία, αυτό στους θνητούς είναι θεός και πιο πολύ από θεό.

Η μετάφραση είναι του Θεόδωρου Μαυρόπουλου

Εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ . Ένθετο της εφημερίδας Το Βήμα

Λοιπόν, αυτό το κομμάτι το έβαλα για την απίστευτη γλώσσα και τις εικόνες που δημιουργεί,

Ανήλια ανθρωπομίσητα

σκοτάδια σκεπάζουν τα παλάτια

των αφεντών με τους θανάτους

και όχι για την θέση που δίνει στον σεβασμό σε σχέση με την ευτυχία.  Αν κάτι θεωρείται σήμερα ακόμη περισσότερο από τότε σημαντικό, αυτό είναι η ευτυχία του ανθρώπου.  Με την έννοια ότι δεν μπορούμε να σκεφτούμε τους εαυτούς μας ολοκληρωμένους πνευματικά, ψυχολογικά (ή οπωςδήποτε αλλιώς) αν δεν είμαστε ευτυχισμένοι.   Ειδικά στο χριστιανικό μας παρελθόν έμοιαζε να μην έχει σημασία η εδώ ευτυχία μας μιας και μετά ακολουθούσε η “ζωή”.

Ανήκουμε σε μια κοινωνία κατά του πόνου, κατά της δυστυχίας.

Την περιφρόνηση προς την ευτυχία (στο κείμενο πάνω) την καταλαβαίνω ως περιφρόνηση της επιπόλαιης και πρόσκαιρης ευτυχίας σε αντιπαράθεση με την βαθιά βιωμένη και συνεχή ευτυχία του ελεύθερου ανθρώπου που με συνειδητή ζωή και κόπο φέρνει το κείθε……… εδώ.